Archeon Pax et Bonum

Al sinds 1994 is Peter van der Aart als vrijwilliger betrokken bij Archeon. Eerstalsschrijnwerker, daarnaastalsminderbroeder bij Pax et Bonum, en tegenwoordig werkt hij ook mee op de Romeinse Scheepswerf. Wat beweegt deze broeder om zich al bijna drie decennia lang zo te verbinden met Archeon in het algemeen, en met het kloosterleven in het bijzonder? Saamhorigheid ‘In 1994 liep ik vast in mijn zakelijke carrière. Ik werkte in de logistiek, en ik kon praten als Brugman, maar er werd steeds minder naar me geluisterd. Juist op het moment dat de verschillen onoverbrugbaar bleken en ik werkloos thuis kwam te zitten, stopte de toenmalige schrijnwerker van Archeon ermee. Ik had ooit een opleiding tot meubelmaker gevolgd en ik had tijd, dus de stap was snel genomen. Later werd ik ook opgenomen bij de broeders in het klooster. Ze hadden het plan opgevat om de zondag af te sluiten met de gregoriaanse Completen, en ik besloot mee te zingen. De saamhorigheid van het koor, waarin iedereen vanuit dezelfde intentie een mooi resultaat probeert neer te zetten, sprak me aan. En nog steeds, trouwens.’ Ten dienste van de ander ‘Het zijn vrijgevochten zielen, de Archeotolken, die je niet zomaar in een hokje kunt plaatsen. We delen onze interesse in de middeleeuwen en ook het verlangen om authentiek te zijn, om een normaal leven neer te zetten zoals bijvoorbeeld de minderbroeders dat destijds ook leidden in hun klooster te Dordrecht. Ik kan me goed vinden in het gedachtegoed van Franciscus van Assisi, in een leven dat ten dienste staat van de ander en waarin je niet meer wilt dan je krijgt. Het kloosterleven behelst dan ook veel meer dan het zingen alleen. ‘Het zijn vrijgevochten zielen, niet zomaar in een hokje te plaatsen’