Archeon Pax et Bonum

~ 14 ~ Binnen het jodendom kent men al groepen die zich terugtrekken naar eenzame plaatsen. Later kent ook het christendom mensen die dit doen. Hun voorbeeld is Jezus, die in de woestijn Satan had weerstaan (o.a. Mattheus 4 vers 1-17). Zij gaan dus de satan opzoeken in zijn eigen domein. De geest is daarbij belangrijker dan het lichaam. De dagelijkse praktijk bestaat uit bidden en nadenken, vasten, extra waken, seksuele onthouding en zelfkastijding. Vooral in de woestijnen van Egypte en Syrië komt deze vorm van terugtrekken voor. Wie in ‘de wereld’ blijft, beschouwt zichzelf als een minder goed christen dan een monnik die zich terugtrekt. Omstreeks 323 ontstaat bij Thebe een groep christelijke kluizenaars die samen afspraken maken over gebedstijden, dagindeling en gehoorzaamheid. Persoonlijk bezit en seksuele relaties worden uitgesloten. Een dergelijke gemeenschap ontstaat ook voor vrouwen. Later worden gebeden en erediensten afgewisseld met handwerk. Doel is om elkaar te helpen in het ervaren van Gods nabijheid. Rond 360 vinden we op eilandjes in de monding van de Rhône al de eerst kloosters in het West-Romeinse Rijk. Het karakter van deze kloosters heeft een duidelijke relatie met het oosterse kloosterleven. Wanneer het land door allerlei volkeren wordt binnengevallen, rest de westelijke kloosters niet anders dan de kennis en cultuur, waaronder christelijke als heidense boeken, te bewaren. Het Katharinaklooster in de Sinaï uit de zesde eeuw. Daarvoor stond er een kapel uit 337. Volgens de overlevering heeft God zich op deze plek vanuit een brandend braambos bekend gemaakt aan Mozes, die daarop zijn schoeisel uittrok.